Dün 10 Ocak Çalışan Gazeteciler Günü idi.
Güne GTO Başkanı Nail Çiler’in daveti ile başladık.
Sayın Çiler bu anlamda bir markadır, kendisine tüm meslektaşlarım adına bir kez daha teşekkür ederim, yıllardır gazetecileri unutmaz ve tüm basın çalışanlarına belli mesafededir, gazetecilik kurumuna genel anlamda değer verir.
Kahvaltılı toplantı sonrasında, yine nazik ziyaretlerde bulunan STK Başkanı ve Siyası Parti temsilcilerine teşekkür ediyorum, zahmet ettiler, iş yerlerimizi ziyaret edip, arkadaşlarımızla hasbıhal ettiler.
Sosyal Medya’da binlerce kişinin kutlamaları vardı.
Gazete okuma kültürünün olmadığı, arkadaşlıkları dışında gazetecilik mesleğinden bi haber onlarca kişi de sayfalarında 10 Ocak’a dair paylaşımlarda bulunmuştu.
Kendimizi bayağı bir önemli, mesleğimizi tüm halkın çokça ciddiye aldığını hissettik.
Oysa ki, ne bizim gerçeğimiz, nede mesleğimizin mevcut durumu böyle değildi.
10 Ocak’a dair kutlama aldığımız, tebrik ve taktir edildiğimiz kadar gazete satamadığımız bir bölgede bu mesleği yapıyoruz.
Ve dün 10 Ocak’ dair kutlama mesajları yayınlayanların, 10 Ocak’a dair bir bilgilerinin olmadığını, araştırma gereği de duymadıklarını gözlemledik.
10 Ocak, 212 sayılı yasa ile gazetecilere tanınan hakların yıl dönümüdür.
Meslekte yıpranma payı, ücretsiz ve indirimli seyahat hakları, Devlet desteği gibi haklar tanınmış, iş yaşamları garanti altına alınmıştı.
Buna ilk gazete sahipleri karşı çıkmış ve 3 gün gazetelerinin yayınlarını durdurmuşlardı.
1961 yılında ki yürekli basın çalışanları, halkın haber alma hakkından mahrum olmaması için kendi imkanları ile gazeteleri basıp, dağıtmıştı.
Bu fedakar gazete çalışanlarının dik duruşu yasanın uygulamasını sağlamış ve 10 Ocak bir milat olmuş, çalışan gazeteciler günü olarak kutlanmaya başlanmıştır.
Oysa bugün gelinen noktada, 212 sayılı yasanın tanıdığı neredeyse tüm haklar gasp edilmiştir.
Hiçbir gazetecinin çalışma hakkı garanti altında değildir.
Gazeteler kapanmakta, gazeteciler haksız yere işten atılmakta, gazeteciler yaptıkları haber, yazdıkları yazılar nedeni ile hapis yatmakta.
Ortada aslında kutlanacak bir gün, sahip çıkılacak bir hak kalmamışken, yüzlerce tebrik almak, ziyaretler, davetler son derece manidardı.