Dün, 3 Aralık Dünya Engelliler Günü’ydü.
Bazı belediye ve sivil toplum kuruluşları bu konuya ilişkin toplantılar ve bazı etkinlikler düzenlediler.
Ama ne yazık ki ne toplum olarak ne de ülkeyi yönetenler engelliler adına gerçek anlamda üzerine düşeni yapmıyorlar.
Diğer konularda olduğu gibi hep sözde kalıyor.
Örneğin yerel yönetimler engellilerin asansöre binme, kaldırıma çıkabilme, otobüse binebilme özgürlüğünü sağlayabiliyorlar mı?
Ya da alışveriş merkezi, otel ve benzeri işletmeler, kurum ve kuruluşlar?
Sivil toplum kuruluşları ve protokol mensupları da engelliler adına yapılan hiçbir etkinliğe destek vermiyorlar, içinde bulunmuyorlar.
Sadece engelliler değil, farklı alanlardaki yardıma muhtaç kişi ve kurumların sesine de kulak tıkıyorlar.
Engelliler işsizlik sorunundan önemli oranda ve sonuçları itibariyle daha da ağır biçimde etkilenen bir kesimi oluşturuyorlar.
Engelliler için iş bulmak ve geçimlerini sağlayabilmek oldukça zorluklarla dolu bir alan. İşsizliğin zaten çok yüksek olduğu günümüzde, engellilerin durumu daha da endişe verici boyutta ne yazık ki…
Başka bir yazı konusu olacak bir başka yönü ise, Gebze’deki çok sayıda güya prestijli fabrikanın engelli çalıştırmak yerine düşük para cezasını ödediklerini biliyor musunuz? Bu kişiler utanmadan sosyal sorumluluk ve insanlıktan bahsedebiliyorlar örneğin!
Engellilerin topluma kazandırılması ve insana yakışır bir yaşam sürdürmeleri için ‘engel’ olmak değil destek vermek gerekiyor.
Türkiye’de nüfusun yüzde 12.29′u yani 8.5 milyon kişi engelli... Sosyal devletin gereği olarak devlet; toplumdaki güçsüzleri güçlüler karşısında koruyarak gerçek eşitliği, yani sosyal adaleti ve toplumsal dengeyi sağlamakla yükümlüdür.

Maalesef ki engelli bireylerimiz ülkemizde, dünya standartlarının altında hizmet görüyor.
Engelli bireyler yaşadıkları toplumun dışında bırakılarak toplumdan izole edilmektedir. Toplumdan kopuk yaşam şekli, engelli vatandaşlarımızda psiko-sosyal sorunlar doğurmaktadır. Çalışma hayatında engellilere yeterince iş imkan verilmemesi, ekonomik olarak da bağımsızlıklarını yok etmektedir. ekonomik sıkıntılarla boğuşan engelli vatandaşlarımız sosyal yaşamdan da kopmaktadırlar.
Bu sorunların bir an önce değişmesi için öncelikle bakış açılarının değişmesi gerekmektedir.