İlk programlarına gözüm takılmıştı, Beyaz Futbol programının,  çok gülmüş çok eğlenmiştim, söylediklerinden, futbol adına hiçbir şey anlamadığım gibi o programda nelerin olduğunu da pek anlamamıştım.
Çok sürmez, ‘yakında yayından kalkar’ diye içimden geçirmiştim.
İyi dayandılar, iki ayı aşkındır yayındalar.
Programı sunan hariç katılımcıların kafası güzel gibi, konuda konuya atlıyorlar, saçma sapan davranışları var.
Bombayı Fatih Altaylı patlattı, ‘içip, içip program yapıyorlar’ dedi.
Sinan Engin’de sağlam giydirdi.
Sinan Engin bunun altında kalır mı? O da durmadı, tehditler, s..git demeler felan iyice dibe vurdular.
Bunlar Türkiye’ye yayın yapan medyadalar ve kazançları da yüz binlerle ifade ediliyor.
Futbolculuk, hakemlik, yöneticilik, gazetecilik deneyimleri de var.
Bu iş hiç bu kadar ayaklar altına alınmamıştı.
Hele son programlarında ‘ara bizi Fatih Altaylı, ne olur ara’ şeklendi beklentileri, yalvarışları yokmuydu, işte dibe vurmanın tam zirvesi idi.
Bizim meslekte, hiçbir meslekte olmadığı kadar, meslektaşı kötüleme, ayağının altını oyma, önüne taş koyma vardır.
Meslek bugün her anlamda büyük sıkıntı yaşıyorsa, bunun en büyük sebepleri arasında da, ‘Halk’ın haber alma hakkı’ olan basın kuruluşlarının ve basın mensuplarının birbirini eleştirmesi, yerden yere vurması vardır.
Yan yana domates, patates satan pazarcılar, birbirlerinin tezgahını kurmaya yardım eder, ‘herkes nasibini yer’ diyerek, kazancına kanaat eder, meslektaşıyla omuz omuza rızkını kovalar.
Gazetecilikte ise öyle değil, meslek grubunda olanlar, işgal ettikleri alanları kişisel çıkarları, kişisel hırsları için kullanmaktan ve de meslektaşını karalamaktan geri durmazlar.
Böyle olduğu içinde gazetecilik mesleği sıradanlaşıp dip yaptı, gazeteciler itibarsızlaştı, itibarsızlaşmakta, bitme, tükenme sınırında…
Bu böyle olduğu sürece, gazeteciler, haber alma-haber verme, yapılan-yapılmayan hizmetleri sorgulama, yorumlama işini unutup birbirlerinin kuyusunu kazma yarışında olduğu sürece de, gazetecilik bugün bulunduğu yerden daha geriye gidecektir.