Hayal, en büyük sermayem oldu. Bu aleme yolum düştükten sonraki onuncu senede az çok etrafımı sezinlemeye ve cismimi keşfeylemeye başladım diye hatırlamaktayım. Oturduğumuz sokağın diğer insanlarının onlarla görüşmediğimiz zaman diliminde yok olduklarını zan ederdim. Yani bir araya gelmelerimiz benim hayalimin ürünü gibi gelirdi. Devran benim için dönünce her canın bu yeryüzü sofrasında yeri olduğunu, kiminin sofraya nankörlük ettiğini, kiminin sofradaki hakkına razı gelmeyip kalanların hakkına göz diktiğine şahit oldum. Oysa hayal iken Hakk’a daha zararsızdılar.
 
Kusura kalmayın gevezelik işte… Bir süre oldu yazamadım. Belki gözü arayan olmuştur.  Hayal diyorduk azizim ne kudretli değil mi ? Dünya aleminin türlü coğrafyalarının keskin zekalı çocukları nasıl oluyor da küresel ölçekte kendilerine ve miraslarına yer bulabiliyorlar da Medeniyetlerin Ana ocağı Anadolu bu halden nasipsiz kalıyor. Buna cevap vermek benim haddim değil ama en azından sebeplerden biri hayalsizlik.
 
Bu diyarın o gül yüzlü çocuklarını Her sabah AYNI saatte, AYNI okula, AYNI kıyafetler ile gönderir isen nasıl hayal kurmasını bekleyeceksin ?
AYNI eğitmenlerin elinde AYNI kitapları okuyup AYNI sınavlara girerse nasıl hayal kurmasını bekleyeceksin?
AYNI yemekleri tüketip AYNI elbiseleri tercih edip AYNI sosyal faaliyetlere zorlarsan nasıl hayal kurmasını bekleyeceksin ?
AYNI fakülteleri bitirip AYNI işlere girip ömürlerini birlemek üzere uğraşa girdiklerinde AYNI ‘’örfi’’ seçenekleri uygulamaya koyarsan nasıl hayal kurmasını bekleyeceksin ?
Sonrası ? Sonrası yok azizim o hale gelmiş ise muhtemeldir ki oda evladına aynı muameleden geri durmayacaktır…
İnsanoğlunun hiçbir ferdi birbirinin aynı değildir. O vakit birbirimizle AYNI’lık derdi, ancak ve ancak hayalsizliği getirir.
 
Her can aynı tohum lakin çiçeği başka
Kokusuna gelen arısı başka
Gölgesinde dinlenen yorgunu başka
Tınısından coş eden aşığı başka…