İnanması zor bir kayıp.
6 kitabı vardı, son kitabı ‘eksik şiir’di.
Hayat dolu, hayata karşı bir duruşu olan, enerjisi yüksek, kendisinden emin net bir insandı.
İntihar edecek, intiharı düşünecek belki de en son insandı.
Bazı insanlar vardır, düşünceleri ile yaşamı çokta ötüşmüyordur, kendisine yarattığı dünyevi sebeplerle nefes alıp-veriyordu.
Böyle insanların intiharını, hayatlarına son vermelerini anlayabilirsiniz.
Ancak, Ayşe Altan gibi, her durumda üretebilen, yorumlayabilen, hayata karşı bir duruşu olan ve bundan taviz vermeden yaşayabilen birisinin intiharını anlamak çok zordur.
Bir çocuk annesi idi ve bu topluma, güzel bir evlat yetiştirmek için uğraş veren birisiydi.
İki yıl önce sevgili Ersan canına kıymış ve sevenlerini çok üzmüştü.
Şimdi ise Ayşe Altan, ölümü seçti.
Karmakarışık duygular, büyük üzüntü içinde hissediyorum kendimi.
Gebze’nin yetiştirdiği önemli yazarlardan birisi idi ve yaşadığı süre içinde Ayşe Altan’ı anlamak ve eserlerini anlatmak yönünde ne kadar çaba harcadık diye düşündüğümde, kendimi de oldukça eksik ve kötü hissettim.
Oysa, Gebze’ye uzun uzun anlatılacak önemli bir isimdi.
Gebze’nin yetiştirdiği önemli değerlerden birisi idi.
Eserlerini Gebze tanımalı ve O’nu tanıma imkanı olan bizler, Gebze’nin bu değerini tanıması için daha çok çaba harcamalıydık.
Ölümünün bunları düşündürmesi de genel hastalığımız olsa gerek.
Bir düşün insanını, özverili bir anneyi, güzel yürekli bir yazarı kaybettik, ne denli değerli ve güzel bir insan olduğunu şimdi daha iyi görebiliyoruz.
Oysa ki, yaşadığında O’nun değerini bilmeli, eserlerini sahiplenmeliydik.
Hep kaybedince mi anlayacağız, yanı başımızda ki değerleri..
YORUMLAR