Nesli tükenmekte olan o benzersiz annelere…
‘Annelerin, sevginin günü olmaz’ düşüncesine sahibim, lakin, tüketim toplumunun sahiplendiği ve bangır bangır gözümüze soktuğu, ‘anneler gününü’ este geçemiyoruz, çünkü o güzel yürekler, o emektarlar, canımız, annelerimiz de istemsiz de olsa beklenti içine giriyorlar.
Bu sebepledir ki, her Mayıs ayının ikinci Pazar günü anneler günü olarak kutlanır ve bugünü de sırf annelerimiz beklenti içinde oldukları için; onlarla kutlamak, onları anmak hiçte yanlış olmasa gerek.
Günümüz anneleri, kendi çocuklarına bakmaktan bile imtina ediyorlar, anneanne ve babaanne desteği olmadan çocukla başa çıkamadıkları gibi, iş kariyerlerinden, gezme-tozma, stres atma gibi aktivitelerinden bile taviz vermek istemiyorlar, tüm bunları yaptıkları halde de şikayetleri bitmiyor.
Bu bir eleştiri değil, günümüzün gerçeği.
Gençlerimiz ise ne anne olmak gibi bir hayal kurmakta, ne de anne-baba-kardeş dışında, akraba bilmekte…amca, dayı, hala, teyze ve kuzenleri arasından da seçme yapıyor gençler, iletişimleri güçlü olanı, sevdiklerini seviyorlar, iletişim halende olmadıklarını tanımıyorlar bile, tanımak gibi istekleri de yok.
Gençlerde artık uzaya, bilime bakıyor, bayrağı, inancı, memleketi, mahalleyi gördükleri yok.
Bu durumu da eleştirmek, dert edinmek anlamsız, bu da yeni çağın getirdikleri ve yaşadığımız gerçeklerimiz.
Ama bizim ne güzel, ne özel ne çok annelerimiz var, sayıları azalmakta, nesilleri tükenmekte ama biz o anneleri tanımış şanslı nesiliz.
Size Songül Anneden söz etmek istiyorum, dünya iyisi iki evlat yetiştirmiş ama o sadece iki evladının annesi değil, o mahallesinin de annesi, kim sıkıntı da, kimin derdi var, Songül anne orada…öğrencilere evini açar, aşını paylaşır.
İnsanlığın harman olduğu Anadolu topraklarında dünyaya gelmiş, çok kardeşi, bir o kadar çok yeğeni, akrabası var, aynı şekilde eşinin ailesi de o derece kalabalık.
O iki büyük ailede de herkesin annesi gibi, derdi olanın dert ortağı, sıkıntı da olanın kapısını çaldığı, her birine de anne şefkati ile koşan bir isim Songül anne.
Kendi annesine yıllarnca annelik etti, şimdide kayınpederine anne..hem öyle şikayet ederek, ‘başka evladı mı yok?’ diyerek değil, kendi doğal refleksi, onun anne hali o.
Çok anne olmak yorucudur, zordur, tek çocukla baş edemeyenler, tek evladının hatasını, eksiğini, vefasızlığını kabullenmekte zorlanan, bunu çok iyi anlıyordur, Songül anne çok anne olduğu için, çok kişiye annelik ettiği için, hüznü de, sıkıntısı da hiç bitmez.
Evini aç tığı, gönlünü, sofrasını açtığı, hiç tanımadığı öğrencinin başına gelen olumsuzluğun da acısını yaşar, diğer tüm annelik ettiği akrabalarının olumsuzluğunda da evlat acısı gibi acılar yaşar, zordur çok anne olmak, çok zordur.
…Hiçbir şey değilse bile çok anne oldukça, kendi çocuklarınıza az anne olursunuz.
Geçtiğimiz günlerde öyle çok olan annelerden birisi, Çeşminaz Annemizi kaybettik.
Çeşminaz Annemiz de çok fazla anneydi, tıpkı Songül anne gibi, yaşlı annesine yıllarca annelik etmiş, zevkü-sefa içinde olan kardeşlerini, yeğenlerini uzaktan takip ederken, onların en sıkıntılı anlarında yanlarında olmuş, güzel bir yürektir Çeşminaz anne.
Vefatını duyan, evine koştu… birileri kendilerini işe yerleştiren, elinden tutan Çeşminaz Anneden söz ediyor, birileri nasıl aşını paylaştığından, birileri nasıl evini, gönlünü açtığından…hiç bilmediğim, duymadığım Çeşminaz Anne hikayeleri dinledim, günlerdir.
Herkesin derdine koşan, sıkıntısını, sıkıntı yapan Çeşminaz Anne kimselere de yük olmak istemezdi, kendi evlatlarına bile zahmet vermek istemezdi, o yüzden tüm ısrarlara, bazen kavgalara rağmen, evinden, mahallesinden hiç ayrılmadı.
Yaptığı anneliklerin ödülü olsa gerek, hiç acı çekmeden, ölümü hissetmeden, güzel bir uyku çekerken hayata veda etti.
Çocuklarını kahvaltıya çağırmıştı, önce ki gün, o günde komşularını turladı, hatır sordu, şakalaştı, evine geldi, yatağına uzandı, iki eli kafasında, cenin pozisyonunda öylece uyumuş, bir daha uyanmamak üzere…
Evlatlarının şokunu anlatmak zor, anlatılamaz da zaten, ama kendisi adına ne güzel bir ölüm.
Aslında ölümü hiç kondurmazsınız, hiç yakıştırmazsınız Çeşminaz Anneye, hayatı boyunca hastanede yatmamış, bilinir bir hastalığı olmamış, enerji dolu, çok kişiyi seven, çok kişiye anneydi O.
25-30 yıl öncesinden Çeşminaz Annenin anneliğini görmüş isimlerle karşılaştık, üzgünlerdi, inanamıyorlardı ama bir yandan da kendilerini vefasızlıkla suçluyorlardı…Çeşminaz anneye ihtiyaçları olmadığı uzun zaman diliminde, hiç anmamış, yanına gitmemiş, hatırını sormamışlar…üzgünler, ama iş işten geçtikten sonra üzülmenin de çok manası yoktu, kendisini vefasız olarak görenlerde vardı.
İnsan oğlunun sanırım yapısında var biraz vefasızlık, gözleri görmeye başlayan birisi ilk önce bastonunu kırar…her ne kadar o baston ona zor günlerinde eşlik etmiş olsa da, O’na o zor günleri anımsatır, o yüzden ilk onu ortalıktan kaldırırmış.
Anne olmak tamda böyle bir şey ya, her türlü vefasızlığa, hayırsızlığa, haksızlığa rağmen de sevmek, merak etmeyin Çeşminaz Anne de sizi öyle seviyordu, hakkı da helaldi her zamanda öyle derdi.
Valla, Çeşminaz Annenin ne kimseden beklentisi, ne de isteği olur, olmazdı da, Songül Annenin de öyle, hoş yüzünüz, ilginiz, hatırını sormanız yetecek…ve bunu yapacaksanız da, sağken, sağlıklı iken yapın, hayat çok kısa ve sonrasında ki pişmanlıkta, ahh-vahh da anlam ifade etmiyor.
Sayıları her geçen gün azalan ve tükenme tehlikesi ile yüz yüze olan bir nesil, çok olan, çok fazla olan Songül Anneler, Çeşminaz Anneler, bu benzersiz, iyi kalpli annelerin nezdinde tüm annelerin anneler günü kutlu olsun.
YORUMLAR