Klavyenin başına oturmanın zor olduğu zamanlar yaşadım.
Özellikle de uzun zaman köşe yazısı yazıp da bir gün ayrılmak gerektiğinde güzel anılarla veda ettiğim zamanlarda.
1996 yılıydı.
Merhum Ragıp Demirkol sayesinde başladım ilk köşe yazısı yazmaya. 10 Temmuz 2000 yılında Ragıp abiyi üzücü bir trafik kazasında kaybettik.
Eşi Saadet abla yürüttü bir süre Demokrat Gebze Gazetesi’ni.
Yazmaya devam ettim.
Bir süre sonra Timur Koç ve Saide Arslan dönemi başladı.
Yazmaya devam ettim.
Sonra Gülen Dinçer dönemi başladı.
Yazmaya devam ettim.
Sonra Abbas Sır dönemi başladı.
Yazmaya devam ettim.
Bir süre sonra kendimle ilgili sebepler nedeniyle ayrılık vakti geldi.
Abbas abi ile ell sıkışarak, helallik alarak ayrıldım.
Dostça.
Kırıp dökmeden. Üzmeden…
Sene 2007 ya da 2008. Yeni Haber’de yazmaya başladım.
10 yıla yakın her gün köşe yazısı yazdım.
Hiç aksatmadan.
Gebze ve ülke gündemini, çevremizde yaşanan gelişmeleri her gün okuyucularımla paylaştım.
Bu arada kitap yazma dönemim başladı. 4 yılda 3 kitap yazdım.
Farklı bir konseptte yazmaya devam ettim.
Kitap etkinliklerim yüzünden günlük yazılarımı, haftada 2 güne düşürmek durumunda kaldım.
Ama yazmaktan hiç vazgeçmedim.
Birkaç ay öncesine kadar sürdü.
Sonra, gazetenin sahibinin yaptığı kötü personel tercihleri yüzünden ters düştük.
…
Yazmak benim için bir tutku.
Yazmak, yaşadığını hissetmek ve hissettirmek mucizesinin ta kendisi.
Bundan böyle haftanın iki günü Kulis Haber Gazetesi’nde yazacağım.
Sevgili Kulis Haber okurları.
Bu satırlar, 20 yılı aşkın bir süredir köşe yazısı yazan bir gazetecinin anılarından kırpılıp size bir ‘merhaba’ yazısı oldu.
Cuma günü görüşmek dileğiyle…
YORUMLAR